بي ترتيب زندگيءَ جو الميو
ڪا شام وڃائي رستن ۾ ،
جنهن وقت اويرو موٽيس مان،
تو ڇو نه سُمهاريو سپنن ۾،
۽ دل جي رنگ رتولن ۾.
تو ڇو نه ٻُهاريو ٻوٽن مان،
جنهن وقت ڇڻيس مان پَنُ پَنُ ٿي،
جنهن وقت کِڙيس مان تاري جان،
تو ڇو نه نهاريو پيار منجهان؟
جنهن وقت اکين کي ڌُوڙِ لَٽيو،
تو ڇو نه ڇنڊي سڀ خواب کنيا،
تو پاند سان پنهنجي ڇو نه اُگهيو،
هر سپنو منهنجي اکڙين جو؟
تو درد نه ڪو محسوس ڪيو،
ڪنهن وقت نه تنهنجا نيڻ ڀنا،
ڪنهن سُور – سڳٖي ۾ مون لئه تو،
ڪو لُڙڪ نه موتيءَ جان پويو!
ڪو چهرو واقفڪار نه هو،
ٿي پاڇن پويان ڊوڙيس مان،
ڪو آوازن جو جهنگُ هُئو،
تو ڪونه پُڪاريو، ٿِي پنهنجو!
هر سِٽ ۾ ڏُک جو ڏيکُ هئو،
تو لفظ پڙهيا احساس بنا،
هن بي ترتيب جوانيءَ جو،
تو ڇو نه پڙهيو دل ساڻ پَنو!
هي پيار چڪورن جهڙو هو!
ٻئي پنهنجي پَر ۾ اُڏرياسين،
جنهن وقت هوا سان چنڊُ گَٺو،
تنهن وقت نه اُن تي ڪو به لٿو!