متان ڪا رات رُلائي، قضا جي رستي ۾،
ڇڏياسين ديپ جلائي، هوا جي رستي ۾.
رکيو آ روح تي پٿر ۽ گل نگاهن ۾،
وقار دل جو وڌي ويو، وفا جي رستي ۾.
نيون ڪي ڏند-ڪٿائون پيون جُڙن ڪيڏيون،
لٿا خدا جا مخالف، خدا جي رستي ۾.
ضعيفُ ديسَ جو جوڳي لباس گيڙوءَ ۾،
هڻي پيو سينَ سِرن جي، صدا جي رستي ۾.
نه ڊوڙ ڪا به رهي آ پياس کان خالي،
ڊُڪي ٿي زندگي تنها، صفا جي رستي ۾.
قديم درد جا وارث صليب تي احمد!
يروشلم آ صدين کان، فنا جي رستي ۾.