قرة العين طاهره
قرت العين،
ڪالهه خوشبوءَ جي مدفن ۾ جيئن ئي سُتي،
اڄ به اُن جي مٽي،
ڄڻ گلابن ۾ آهي رکي؛
۽ گُلِ لاله وانگر سندس چهرو ٻهڪي پيو.
طاهره جو بدن باغ ۾،
کوڙ سارن گلن جي آ هيٺان رکيو،
وارَ ڄڻ ياسمِن ساڻ مهڪن پيا،
۽ اکيون ڄڻ ته نرگس ۾ رهجي ويون،
چپ هر ڪنهن ڪليءَ ۾ ٿا مُرڪن پيا.
ڪنهن به پوشاڪ، پردي ۾ ڇاهي رکيو،
حسن جو هر حوالو آ وکريو پيو!
سبزُ سُرهي هوا ٿي گلن مان لنگهي،
جاڳ جلاد جي،
ننڊ منصور جي،
موت آڏو الڳ ٿي ڪا معنيٰ رکٖي!
ڪالهه جيئن ڊيل جي چال سان،
سونهن – ساگر کڻي،
رنگ پوپٽ جا پَهري هوءَ نڪتي گهران،
ماڪ شيشا جهليا ڄڻ ته اُن جي اڳيان،
نُور وسندو رهيو صبح – تاري منجهان،
۽ اکين خواب جا کنڀ کولي ڇڏيا،
ڪنهن پکيءَ جي پَرن جي اُڏارن جيان؛
عشق پنهنجو ن جبينون جهڪائي رکيون.
ڪير آهي، ڏسي ڪائناتي حسن؟
جُهڙ جي جهالر منجهان، چنڊُ جهاتيون وجهي،
سمنڊ کي ڪيئن ندي ڀَوَ ۾ ڀاڪيون وجهي!
آبشارن پهاڙن، زمينن اُڀن،
ريگزارن سان ڪنهن جو رهي ربط ٿو!
ڪنهن به آهي ڏٺو؟
سِجُ، صد برگ، جو گُل ٿو نِوڙي چُمي،
وقت، تاريخ جي ڄڻ ته تسبيح ۾،
ملڪ موتيءَ جيان ٿو هٿن ۾ گُهمي،
طاهره جي ڳچيءَ ۾ چُنيءَ کي وجهي جن ڇِڪيو،
نَنهن نِڙيءَ تي ڏئي ۽ گُهٽو جيئن ڏنو،
وقت گهوگهو ڏنو ڄڻ ته ايران کي!!