مستقبل جي نالي
هوائن جي آنچل تي ڪنڊڙو ڀرن ٿيون؛
هي فطرت جون همراز فنڪار ڪڪريون،
شفق رنگَ جو دنگ ڌرتي نه، سورجُ؛
اکيون آدميءَ جون وڃن پاڻ ڳهريون!
نئون سج ڳيريءَ جي کنڀڙاٽين سان؛
ڏکڻ ايشيا تي نوان رنگ اُڻندو،
سڀن سرحدن تان هوائون مٽينديون؛
دلين مان محبت جو درياهه ڦُٽندو!
ٿڌو جنوريءَ جو سمورو مهينو؛
ٿڌي رات اُن جي ڄميل برفَ جهڙي،
ٿڌي پنهنجي سرحد ڪڏهن دوست ٿيندي؛
ٿڌي ملڪ جي ڪنهن ٿڌي طرفَ جهڙي!
ڪڏهن ٻهڪندا خواب جڳ جي اکين ۾؛
ڪڏهن خوف، بيداد جا قيدَ ٽُٽندا؟
ڪڏهن مات جهنگل جو قانونُ ٿيندو؛
۽ جهرڻا محبت جا ڌرتيءَ مان ڦُٽندا!