دار جي جهروڪي مان
لمحي لمحي جي پيڙا ۾؛
مُنهنجو سَتُ سُڪو ئي ناهي،
سِرَ جي سوڙهيءَ سرڪڻ کان هِي؛
جانٺو جيءُ ڊنو ئي ناهي!
هُو سڏُ ڪري پيو ڪالاڻي؛
ڏِسُ مون کي اوچي تختي تان،
۽ ويڙهي مُرڪ کٿوريءَ ۾؛
ٿو آڇي دار جهروڪي مان!
ٿي راکي رات ٻَڌي مون کي؛
۽ ڳاڙهو تِلڪُ لڳائي ٿي،
هُوءَ ڪيئي لُڙڪ ستارن جا؛
ڄڻ پنبڻين ۾ اٽڪائي ٿي.
۽ کوليءَ ۾ هُو چندرما؛
پيو پير ڪڙين کي کولي ٿو،
مشڪُوڪ هوائن ۾ مون لئه؛
ڪيئن جلادن کي ڳولي ٿو.
۽ مون کي ٻهر اُماڻي اڄ!
ڏِسُ رستو پار اُڪاري ٿو!
هُو ڦرهو ڦاهيءَ گهاٽ ڏَسٖي،
۽ بيٺو دُور نهاري ٿو!