پٿر جو ڪرڻو ۽ هوا جو ڦول
سپني ۾ تون ۽ هڪ گهوڙو؛
پنڌ پياسين ريت ڪناري،
ڀنڀرڪي جو جهرڪين جهوريو؛
اکڙين مان ويون ننڊ اُڏاري!
بُرج مٿان هُو سورج نڪتو؛
شهر جون گونگيون گهٽيون جاڳيون،
پوپٽ شبنم سان مُک ڌوئي؛
ڳوليون پنهنجون مُکڙيون ساڳيون!
ٿڌڙيءَ اُس ۾ مٽي مهڪي؛
رنگ رنگ جو رومال کُلي پيو،
ٻُور نديءَ تي وڻ مان برسيو؛
واهوندي جو واءُ گُهلي پيو!
مون چاهيو هو تنهنجو سپنو؛
رات ڪناري حرف دعا جو،
توکي مون کان ڌار ڪري ويو؛
ڪرڻو پٿر، ڦول هوا جو!