ڪٿا
هي مُرڪن جي مالها ۾ ٽهڪن جا موتي،
اوهان پاڻ جن کي آ پويو چپن سان،
چَڳُن جو چڪر ۽ اکيون نيم خوابي،
اوهان جي ڀِرن جا هي رستا ڪشادا،
ڳلن تي موهيڙن جو مانڊاڻ منڊيل،
انهيءَ ۾ مصور جون ڪيئي ڪٿائون،
جڙيون ڄڻ صرافن ڪي سُندر جَڙائون!
اِهي چاڳ تنهنجا اِهي چلولايون،
خزان رتُ ۾ تنهنجي بدن جون بهارون،
اڙي روپ راڻي! هي تنهنجون نهارون،
خدا برف جا ڪئين پگهاري ڇڏين ٿي!
۽ ڏيئي وڃين ٿي، ڪويءَ کي سنديسا،
نوان اٺسٺا ۽ نوان ڪي انديشا.
پرهه جي هُو پلڪن ۾ پويل ڪي قطرا،
کڻي ڪيستائين ٻُڪن ۾ هلان ها!
تتيءَ اُسَ ۾ ڪيستائين جلان ها!
اوهان جي نه پيرن جي آهٽ ٻُڌيسون،
اميدن جي ڪا ئي ڪِرن ڪانه اُڀري،
نه ڇيرين جي ڪا ڇن ڇناهٽ ٻُڌيسون،
پٽن تي پشم، مخملي پير تنهنجا،
پَڌاريل ڏٺاسون، ڪٿي ڪين جانان!
سگهياسين رِٿون ڪي، رِٿي ڪين جانان!
سدا عشق تنهنجي جي ڪاڙهي ڪڙهياسون،
اسان کان پُني ڪانه ڪا بي وڙائي،
اڃا آتما آ اوهان لئه اُساٽيل،
اِها ئي حقيقت، اِها ئي ڪهاڻي
نه الفت جي مفهوم جو انت ايندو،
نه دنيا ۾ دردن جي ٿيندي پُڄاڻي!.