عشق جا رنگ
عشقُ پنهنجي تَنَ ڍڪڻ لئه، پيو ٿو ڪشميرو ڪَتي،
جيئَن لِيڙن کي لِڪائي، پنهنجي اوگهڙ کي ڍڪي.
عشقُ ڌوٻيءَ گهاٽ تي، من کي سَٽي صابڻ سوا،
۽ بدن کي سڄ جي هيٺان سُڪائي ٿي هوا.
عشقُ ٻارڻ ٿي ٻَري ۽ رنگ ريٽو ٿي رچي،
عشقُ رنگريزڻ جيان ٿو، دل پراڻيءَ کي رڱي!
عشق جو آ ڌار ڌاڳو، ڀرتُ ٿو اهڙو ڀَري،
هر ستارو ڄڻ سڳٖي ۾، چنڊ چوڏهينءَ جو ٻَري!
عشقَ جو آ سونُ پنهنجو، سَڃَ پنهنجي ۽ سُهاءُ،
عشقَ جي آ گهاڙَ پنهنجي، جوڙَ پنهنجي ۽ جڙاءُ!
عشقُ ڪارِيو، آڳ ٻارِيو ۽ پگهارِيو ٿو رکي،
عاشقن جا سِرَ سٽٖي، سانداڻِ تي ويٺو ڌڪي!
عشقَ جو آ ڏينُهن پنهنجو، رات پنهنجي، پنهنجي تات،
عشقَ جي آ ريت پنهنجي، جيت پنهنجي، پنهنجي مات.
عشقُ آويءَ ۾ رسائي، ٿو رَچائي خيال کي،
عشقُ ڄڻ چيڪي مٽيءَ جئن، ٿو پَچائي خيال کي!