ڇپرن ڇايا
پياسا پياسا پنهنجا پَلَ،
تاسا تاسا ڌرتيءَ ڳلَ:
سجُ ڦُلا ٿي ڦهليو آهه،
ڌرتتيءَ جي جوڳ نه جاٽَ،
اک ڪانوَ جي نِڪري پيئي،
وڻ وڻ ڪائي ڇانوَ نه ڇاٽَ،
ڪاري واريءَ ويڙهيل واٽَ،
سُڃَ ۾ تَل، نه رُڃَ ۾ جهلَ:
تاسا تاسا ڌرتيءَ ڳلَ!
پنڌ اسُونهان پنکَ نه پيرَ،
ريت تتل، لُوساٽيل ٻُوهَه،
بوندَ نه برسِي، ڄَر ڄَر ڄاريون،
کارا سڀ ساٺِيڪا کوهه،
ٿَرَ ٻاٻيهن جهڙا روح،
سڀ جي اڻڀِي سينڌ سُڪلَ:
تاسا تاسا ڌرتيءَ ڳلَ!
تنهنجون اکڙيون، ٻيرن رَتڙيون،
تون ڇو ڍٽ ڍَري وئين ڍولا!
تنهنجي ڇپرن ڇايا گُهرجي،
جيون واٽَ جَهڪُون ۽ جهولا،
تنهنجي ڳڻتي تنهنجي ڳولا،
تون بڻجي آ مُند- بدلَ!
تاسا تاسا ڌرتيءَ ڳلَ!
تو لئه ڀٽڪِي ڀٽڪِي ووڙيم،
ولهارن جي وستي ووءِ!
‘روحل واءِ’ وڻي وئي رانول!
هيج ڀَري جت هستي ووءِ!
ماڻهو مڌُ جي مستي ووءِ!
دل جي مون به ڀري اُت ڍَلَ:
تاسا تاسا ڌرتيءَ ڳلَ!