دل جي ويراني
شهر ڪنهن مينهن جهڙي ۾،
ڪليسا گهنڊَ سان گُهلندو،
هوا جو آ پُڳو جهؤنڪو،
اڪيلائي ڊگهو رستو،
مليو آ ماٺ کي موقعو.
گهرن جون سڀ کليل دريون،
کليل آ هر ڪو دروازو،
ٻئي کي ڇا خبر پوندي،
کليل آ دل جي ويراني،
مهانگو عشق جو سودو.
صبح جو روپُ بادامي،
رهي ٿو روز ڪوهيڙو،
نظر ۾ هڪ ندي آهي،
پکي رهواڪ پاڻيءَ جا،
ڏسن ڪيئن اُسَ ۽ تِڙِڪو.
سڄي ماحول ۾ پيدل،
گُهمي هڪڙو مسافر ٿو،
سفر جو زخم تازو آ،
سَهي ايذاءَ ٿو ڪيڏا،
ڪُڇي پر هُو نه ڪافر ٿو.