بي خوف صليبن تي، آ وقت جي چريائي،
منصورُ قبولي ڪيئن، هِن دؤر جي دانائي.
هن دل جي ٽُٽڻ تي آ، شيشن به ڪيو ماتم،
پٿر جي خدائن وٽ، آ مُرڪ جي مهنگائي.
جلادَ سِسي ۽ ڌڙُ، هَٿَ، پيرَ ڪَپيا هُن جا،
هن رسمِ شهادت تي، تاريخ به شرمائي.
روميءَ جي رقاصا جو، ڪنهن پيرُ ڪَڇيو آهي؟
هي رقص عبادت آ ۽ روح جي اُجرائي.
هن چنڊَ چڪوري جو، ڪو انت نه اچڻو آ،
چانڊاڻ ۽ چاهت کي، آ مات ڪڏهن آئي؟
منصورُ ڪري پردو، جڳَ ۾ ٿو جيئي تنها،
شِبليءَ کي سزا گل جي، ڀوڳائي اڪيلائي.