هڪ شهر جو الميو
هر دؤر ۾، هر حال رهيو سچ جي خاطر،
سوريءَ جو سزاوار عقلمندُ اڪيلو.
تاريخ، تفڪر جو رهيو اوج تي تارو،
مؤرخ ٿو رهي ذات ۾ پابندُ اڪيلو.
شاعر به تصّور ۾ ٿو تنها ئي گذاري،
موجود رهي جيئن ٿو خداوندُ اڪيلو!
ابهامُ ڪو اِلهام ۾ ڪڏهين نه رهيو آ،
هن صورتِ يزدانَ کي ڪڏهين ته ٻُڌڻ ڏيو،
قرآن جي عرفانَ کي ڪڏهين ته ٻُڌڻ ڏيو،
انجيل جي اعلانَ کي ڪڏهين ته ٻُڌڻ ڏيو،
جبريل مخاطب ته مسلسل ئي رهي ٿو،
انسان جي فرمانَ کي ڪڏهين ته ٻُڌڻ ڏيو!
مذهب ٿو ڪري بند جڏهن پنهنجي اکين کي؛
تعصب جي ٻَري باهه ٿي تنهن وقت ذهن ۾،
ٿي خلق وسوڙيل رهي ويچارَ کان وانجهيل؛
ايمان، ڪُفر جي ٿي مري روز تهن ۾،
حاڪم يا حڪومت جو انهيءَ منجهه وڃي ڇا،
مندر ۾ سڙي لاش يا مسجد جي صحن ۾؟!
وحشي پڻي جي دؤر ۾ اڄ ڀي ته رهون ٿا؛
احساس سندو چنڊُ نه ڪنهن رات ٻَريو آ،
ڄڻ موت ٿو بارود جي گونجار ۾ کيڏي؛
سپنن جو؛ گهڙي هڪ به نه هي شهر ٺريو آ،
ڄڻ ملڪ هي پنهنجيءَ عُمر تي آ رسي ويو،
پنهنجو ئي ڪفن پاڻ خريدي ته رهيو آ!