ٽُٽل گل
ننڊ جي چنچل چڪوري،
چنڊ ڏي ڊوڙي پئي،
جيءَ منهنجي کي مگر،
اوندهه وڪوڙي ٿي پئي.
تون ٿِئين ٿي جيترو مُنهنجي قريب،
فاصلا وڌندا رهن ٿا اوترا.
هڪڙي بستر تي سُمهون ٿا پاڻ ٻئي،
پنهنجي وچ ۾ پر وهاڻي جو رهي ٿو،
رات ڀر ويڇو اٽل،
دور تنها واءَ ۾ پيو ٿو لُڏي،
هڪڙو ٽُٽل،
ڪوئي گُل،
شبنم ڀنل!