زَرتشتي ڇوڪري
روزُ ڪنهن جي تون پرستش ٿي ڪرين؛
باهه جي ويجهو وڃي او جل-پَري!
مون ۾ شعلو هڪ مسلسل ٿو ٻَري؛
آءُ، مون ڏي زَرتشتي ڇوڪري!
ڪو ٿڌو لمحو نه مون مان ٿو لنگهي؛
۽ نه ڪوئي چاندنيءَ جو آبشار،
چنڊ ناهي نينهن جي نگريءَ مٿان؛
رات ڪاري چؤطرف آ بيڪنار!
مان نديءَ جو وهڪرو، تون جانِ من؛
وڻ ڪناري جي مٿان شهتوت جو!
چَپَ تنهنجا گُل مهر جا گُل ڄڻ؛
رنگُ جن تي ڄڻ ته آ ياقوت جو.
آ، رَکِي وڃُ روح منهنجي ۾ رڳو؛
آشتيءَ ۽ سُکَ آنند جو گلابُ،
بيقراريءَ کي اچي تون باهه ڏي؛
پُوڄ منهنجي دلبري ٿئي لاجوابُ!