درد جي آرسي، ٿي ڏئي روح کي،
خودفريبي خوشي، ٿي ڏئي روح کي.
اڄ سرءُ جي وڻن مان ڇڻي چاندني،
ڪا ڦِڪي روشني، ٿي ڏئي روح کي.
نيڻ لهرن جي پينگهن ۾ لُڏندا رهن،
ننڊ گهَرِي ندي، ٿي ڏئي روح کي.
ڊاک جي ول جيان، تنهنجي چوٽِي لُڏِي،
ڇانوَ کٽڙي مٺي، ٿي ڏئي روح کي.
لُڙڪ ۽ زرد سپنا، ارپنا منجهان،
ڪا بُکي جُهوپڙي، ٿي ڏئي روح کي.
شهر ڪنهن اجنبيءَ جا مسافر اسين،
هر گهٽي ڄڻ چُمي، ٿي ڏئي روح کي!
تون جي ناهين ته هيءَ، سانجهه ميرانجهڙي،
روز وِهَه جي وٽي، ٿي ڏئي روح کي.