حُسن جي بنده پروري آهي
منهنجي دنيا ۾ روشني آهي.
تنهنجي اکيون ڇو آليون آهن،
مون ته هٿ تي چمي ڏني آهي.
خوش رهو اي حَسين انسانو!
هِت به جنت ٺهي پئي آهي.
منهنجي بربادين تي تو نه رُنو،
هونئن ته دنيا سڄي رُني آهي.
ڪو ته آهي چمن ۾ اڄ مُرڪيو،
من جي مکڙي ٽڙي پئي آهي.
دل جي نادانين تي کِل نه ’وفا‘!
دل ازل کان وٺي چري آهي.