اکين کي شام ڏي، دل کي سحر ڏي
ڀلي پوءِ بند ڪر دريون ۽ در ڏي!
يا مان پهچانس اهڙا بال و پَر ڏي،
يا منهنجي آههَ ۾ گهربل اثر ڏي!
هي رسمون گهٽ ڄاڻي، ڪنوار ڄاڻي،
ڏسي چاهت نه ٿي زيور ۽ زر ڏي.
پيو سوچيان، وڃان ڪهڙي طرف مان،
طبيعت ٿي لڙي بر ڏي نه گهر ڏي.
انڌيرن ۾ گذاريون ڪيئن حياتي،
اِلاهي! وقت کي شمس و قمر ڏي.
ٻنهي ڳالهين مان، جا تسليم توکي،
يا هٿ کڻ پيار تان يا سِر تي سر ڏي.
نه کوٽي ٿي، وري اچجانءِ ڇو جو،
’وفا‘ نڪري ويو سير و سفر ڏي.