منهنجو مرڻ لکيل ئي نه آ ڪنهن ڪتاب ۾
ساقي! ملائي زهر ڏنو ٿئي شراب ۾.
هُن ۾ حجاب هو، يا اُهو هو حجاب ۾،
ڳالهيون ڪري هزار ويو جو نقاب ۾.
عالم جي ڄاڻ، عالمي احساس جي ڪري،
دنيا جو هر ڪتاب هو منهنجي نصاب ۾.
ٿو پنهنجو بار پنهنجي ڪلهن تي کنيو وتان،
ڪا ڀي اُميد ڪا نه رکيم ڪنهن جناب ۾،
اهڙو به منهنجي شهر ۾ هڪ شخص ٿو رهي،
ثاني رکي نه پنهنجو ڪو حسن ۽ شباب ۾.
ايئن هُن جي دل ۾ آهي پريشان منهنجو پيار،
تِشنه لبيءَ ۾ جيئن هرڻ ڪو سراب ۾.
جنهن جي ڪرڻ سان ڪنهن جو ڀلو ٿي پوي ’وفا‘!
اهڙو گناهه ڀي ٿو مان سمجهان ثواب ۾.