رخسارن کي ڏاڙهون چئبو، اکيون ڀي پيمانا چئبا
جيتر ساههُ سريءَ ۾ آهي، تنهنجا ئي افسانا چئبا.
اوتي ڪو نه سگهيا جي ڪنهن جي خشڪ نڙيءَ ۾ پيار جو پاڻي،
کوکِليون سي دليون سڏبيون سي مَنَ ڪانگڙ ڪانا چئبا.
تنهنجي جسم جي گرمائش تي، بڻجي ميڻ رجي ويا آهن،
کُٽڪا ڀي ڪي چَريا آهن، جذبا ڀي ديوانا چئبا.
جَن ۾ لڙڪ نه آهن منهنجا، جَن ۾ تنهنجا ٽهڪ نه آهن،
سي دريا ڀي آهن رڻ پٽ، سي گلشن ويرانا چئبا.
ميڻ بتي جيان رات سموري هيکل رجندي رهندي آهين،
تنهنجي ڳوٺ جا ڳاهڙا ڳڀرو ڀي ڪوڙا پروانا چئبا!