ڪو جفا تي نه وفا تي ڏک آ
تنهنجي متضاد ادا تي ڏک آ.
توکي گلشن جي هوا تي ڏک آ،
مون کي صحرا جي فضا تي ڏک آ.
پيار اظهار جو محتاج آهي،
بي سبب شرم و حيا تي ڏک آ.
پيار پابندِ مراسم ناهي،
تنهنجي موڙن ۽ حنا تي ڏک آ.
شاهه ساڳيو، نه گداگر ساڳيو،
وقت کي شاهه و گدا تي ڏک آ.
صِرف مظلوم ٿا سختيون ڪاٽن،
مون کي بي جرم سزا تي ڏک آ.
ساري مخلوق فنا آهه کڻي،
پوءِ به ماڻهوءَ جي فنا تي ڏک آ.
پنهنجا افعال رلائن ٿا ’وفا‘!
هِن زماني، نه خدا تي ڏک آ.