وصل جا پُور سوايا ٿي ويا
هجر جا سور سوايا ٿي ويا.
عقل، لقمان کان ڀي ڪجهه نه ٿيو،
زخم، ناسور سوايا ٿي ويا.
هٿ لڳڻ ساڻ پيو جام ٽُٽي،
نيڻ مخمور سوايا ٿي ويا.
پير ڀي مون کي چمڻ ڪو نه ڏنئون،
مُحب مغرور سوايا ٿي ويا.
فن ۽ ڏات کان خالي ها ڪئي،
صرف مشهور سوايا ٿي ويا.
ساري دنيا کي ڇڏيان ها ڪاٿي،
دوست منظور سوايا ٿي ويا.
ظُلم ۽ جبر جو انجام ڏسي،
دوست مشڪور سوايا ٿي ويا.
زخم پنهنجا به سڃاڻي نه سگهيا،
نيڻ بي نُور سوايا ٿي ويا،
مئڪدن ۾ ٿا ٻرن جام ’وفا‘!
هيل انگُور ساويا ٿي ويا.