مئڪدي جو جام آهين، ڪيترو بدنام آهين
جسم تي ڦٽڪار آهين، روح تي الزام آهين.
نيڻ ٻوٽيان ٿو ته آهين، نيڻ کوليان ٿو ته ناهين،
وصل جو آغاز آهين، هجر جو انجام آهين.
زندگيءَ جي نظرين ۾، نظرين جي زندگيءَ ۾،
حسن جو افسوس آهين، عشق جو ماتام آهين.
وئي مري هر آرزو، هر جستجو تنهنجي ملڻ سان،
جيئن ساري زندگيءَ جو چينُ ۽ آرام آهين.
همسفر ڀي ساڻ توکي، راهبر ڀي ساڻ توکي،
ٻِن اکين هُوندي به پيارا ڇو غلط هر گام آهين.
جي اڃا تائين ’وفا‘ سان ٿيو تعارف ناهه تنهنجو،
حُسن ڀي تنهنجو اجايو، عشق ۾ ڀي خام آهين.