ها مرض هو، نه ڪي دوا هو ڪوئي
سوچيان ٿو ته نيٺ ڇا هو ڪوئي.
منهنجي هر فڪر جي جلا هو ڪوئي،
منهنجي هر سوچ جي بقا هو ڪوئي.
خون وانگر هو منهنجي نَس نَس ۾،
پو کڻي ظاهري جدا هو ڪوئي.
عام ماڻهو هو عام ماڻهن ۾،
منهنجي حق ۾ مگر خدا هو ڪوئي.
حُسن ۽ عشق سان جهُڪائي ويو،
منهنجي عظمت کان آشنا هو ڪوئي.
قتل منهنجي کان پو چيو قاتل:
”مڙس هو، سچ هو، ’وفا‘ هو ڪوئي“.