تُنهنجي چهري تان جو نقاب لٿو
اڀريو مَسَ هو آفتاب، لٿو.
امن ۽ آشتيءَ جو داعي هو،
جو صحيفو ۽ جو ڪتاب لٿو.
مون تي نازل عذاب/ڪربَ ٿيا،
تو مٿان حسن ۽ شباب لٿو.
عيش عِشرت لٿو حسين لئه،
عاشقن لئه ڇُري، قصاب لٿو.
ائين ڪو ماڙيءَ تان جهوپڙيءَ ڏي لٿو،
جيئن جهرڪيءَ جي ڪَڍَ عقاب لٿو.
صرف مظلوم ۽ غريب مٿان.
هر پڇاڻو ۽ احساب لٿو.
نيڪ ۽ بد جي ’وفا‘! تميز لٿي،
ڪو گنهه ۽ نه ڪو ثواب لٿو.