ڏَنَ – ڌُٻڻ ۾ پئي گَچي دنيا
عاشقيءَ ۾ لڳي ڪچِي دنيا.
جيڪڏهن عرش تي سُڪون هُيو،
ڇو، ڪِري پٽ تي اچي دنيا؟
ڪُوڙ جي ڌوڙ سان نچڻ وارا!
توسان مشڪل ڪري سچي دنيا.
وقت ڀي پُل صراط آ شايد،
وک کڻي ٿي بچِي دنيا.
منهنجي آڏو ته تنهنجو پردو هو،
تُنهنجي نظرن کان ڪيئن بچِي دنيا!؟
چيڪلي جان ڦِرڻ لڳو ماڻهو،
ايتري زور سان نچِي دنيا.