هر رات آهه ظلم جي، هر ڏينهن قهر جو
هيءَ چال آهه شهر جي، هيءُ حال شهر جو.
هر دلعزيز جنهن پئي چيو، پاڻ کي سدا،
ثابت ٿيو سو شخص نه پنهنجو نه دهر جو.
اکيون کليون ته سنڌ سڄي چنڊ ٿي پئي،
چهرو ڏٺم جو خواب ۾ رزاق مهر جو.(1)
مون کان سواءِ ڪير نه پيئندو اڙي ڪلال!
شربت جو ناهه جام، هي جام آهه زهر جو.
ڪو ڀي سڄي حيات نڀائي نٿو ’وفا‘!
ڪو شخص آهه پل جو ۽ ڪو شخص پهر جو.
(1) رزاق مهر منهنجو تمام گهاٽو ۽ پراڻو دوست، جيڪو لاڙڪاڻي جو ويٺل آهي ۽ ٽي وي ڊراما لکندو هو. بدقسمتيءَ سان اڄ اسان ۾ ناهي. (وفا)