زندگي خانه بدوشيءَ جي ڇڏي
مُون سان ويهي رهه اچي گوڏو گڏي.
زندگي! ايڏا وڏا صدما نه ڏي،
ورنه ڪو ويندُئي سدائينءَ لئه ڇڏي.
جيئن جِيئڻ ۾ رهي يڪسانيت،
غم ڇڏيا آهن مون خوشين سان گڏي.
جانور ئي جانور ڏسجن پيا،
چنڊ تي شَايد ويَا ماڻهو لَڏي.
پيٽ جي خاطر وِڙهايا پاڻ ۾،
ڳوٺ ساري جا ڪُتا هِڪڙي هڏي.
صُلح جي گهُرج آ، ضرورت امن جي،
مُڙس مَارائي ڇڏيا، فِتني، ڦڏي.
هاڻ جيئن تنهنجي رضا، مون لئه مِٺا!
مان ته آيو هان هَلي تنهنجي تڏي.
ايترو تاثير تنهنجي عشق ۾،
نِنڊ ۾ ڀي ڪو ’وفا‘! توکي سڏي.