جنهن ۾ انسانيت جو دَمُ ناهي
اُن جو جڳ ۾ جيئڻ جو ڪَمُ ناهي.
ذات ۽ پات، رنگ، نسل ته ڇا،
ڪير ڀي عشق کان اُتَمُ ناهي.
مان، مٺا! فرض ناهيان، پيار آهيان،
تنهنجي شاديءَ جو مون کي غَم ناهي.
آءٌ ڪيڏو نه خوشنصيب آهيان،
تنهنجي زُلفن ۾ پيچ – خَمُ ناهي.
عالمي امن ڪيئن بحال رهي،
ڪهڙو مُلڪ آهه جنهن ۾ بَمُ ناهي.
ڪير ڪنهن جي نٿو رکي هاڻي،
مُحبتن جو رهيو ڀرم ناهي.
اُن جي پيرن ۾ بوٽ ڪيئن هوندا،
جنهنجي هٿ ۾ ’وفا‘! قلَمُ ناهي.