ساقي، بغير محفل ڳولي اُهي زمانا
ڪاڏي ويو نڀاڳو کولي شراب خانا!
جنهن ڏينهن کان خبر پئي ايندو لُٽڻ لُٽيرو،
مون پنهنجي ذات جا سڀ کولي ڇڏيا خزانا.
انسانُ هِن جڳت ۾ هڪڙو دفعو ئي آهي،
ٻيهر ٺهي نه سگهندا، ساڙيو نه آشيانا.
ڏي صاف چئي ته: ”مون کان مشڪل نباهه ٿيندو“
پَل پَل نه سِٽ سِٽون ۽ هر هر نه ڪر بهانا.
ڪنهن فرش تان پڪاريو، ڪنهن عرش تان اِشاريو،
لِکجي ويون ڪهاڻيون،گهڙجي ويا فسانا.
جنهن ڏينهن کان وٺي هُو، مهمان آهه منهنجو،
دُولت ڪدا ٿا سڏجن، منهنجا غريب خانا.
لبريز ٿي چُڪو آ ڄڻ صبر جو پيالو،
ٿيندا وڃن ٿا منهنجا رجحان باغيانا!
توڙي اسير آهيان، پر بي ضمير ناهيان،
حملا نه ڪر ’وفا‘ تي جلاد! قاتلانا.