پَڙَ ٿا پون اميرن تي
لعنت هجي ضميرن تي!
انڌيون عقيدتون آهن،
ڪهڙي ميار پِيرن تي.
سڀ ڪو پِني پيو جڳ ۾،
ڪاوڙ رڳو فقيرن تي!
دُشمن هيو غريبن جو،
پڳ جنهن رکي اميرن تي.
جيلن جا وڻ ويا وڍجي،
اس ٿي رهي اسيرن تي.
چَمڙي اُڏي پئي ڦَٽڪن سان،
ضِد جو نشو سريرن تي.
زهراب ٿا لڳن هاڻي،
افسوس کنڊ، کيرن تي.