پَهڻُ سڏڪن سان پگهرائي ڇڏيوسين
رُٺل محبوب پرچائي ڇڏيوسين.
اوهان جي ڪاڪُلن جي ڇانوَ خاطر،
سڄي جنت کي ٺڪرائي ڇڏيوسين،
وري پيتوسي قاتل زهر مُرڪِي،
وري رِندن کي شرمائي ڇڏيوسين.
ائين سمجهي ته دنيا خواب آهي،
تمنائن کي سرچائي ڇڏيوسين.
وِساڻل مشعلن تي رَتُ روئي،
ڦِٽل ٿاڪن کي چمڪائي ڇڏيوسين.
انڌيرن ۾ کِڙياسين چَند بنجي،
چِٻُن، چَمڙن کي چيڙائي ڇڏيوسين.
سندس بي هوش رخسارن تي روئي،
سُتَل جذبن کي جاڳائي ڇڏيوسين.
’وفا‘! سوريءَ گهڻو نڙگهٽ نپُوڙيو،
جمالو پوءِ ڀي ڳائي ڇڏيوسين!