آشتيءَ جي اياغَ جهڙو هو
هُو ڪويءَ جي دماغ جهڙو هو.
ويس پاتل هو جنهن کي بلبل جو،
فرق – فطرت ۾ راغ (2) جهڙو هو.
سڀ سان وِهتو پئي حمامن ۾،
پنهنجي عصمت تي داغ جهڙو هو.
صرف اکيون چراغ سڏجن ٿيون،
هو سراپا چراغ جهڙو هو.
جسم جو روپ، روح جو ٻهروپ،
هُو بَهوُ سبز باغ جهڙو هو.
غم ۾ ڦاٿل هيو وفا اهڙو،
موت کان پو فراغ (3) جهڙو هو.
(1) اياغ: پيالو
(2) راغ: ڪانءَ
(3) فراغ: فرصت، واندڪائي