دريا رهي ٿو تارِ، غمِ روزگار جو
ٻيڙو ٻڏي وڃي نه محبت ۽ پيار جو.
گل گل جو احترام ڪيو گلعذار جو،
گلشن سميت ڪنڌ جهڪي ويو بهار جو.
هٿ پيٽ مان ڪڍان يا محبت تان هٿ کڻان،
دلبر جو غم ڪجي يا ڪجي روزگار جو.
بي چين، بي قرار ڪيون ٿو وتي مون کي،
دارومدار جنهن تي آ چين ۽ قرار جو.
جيئرا پيئن پيا زهر ۽ مُردن تي پَڙَ پون،
مُرده پرست ذهن، مجاور مزار جو.
ٿوري گهڻي تي لُڙڪ لَڙي ٿا پون ’وفا‘!
ساڳيو سڀاءُ هوندو آ عاشق ۽ ٻار جو.