هر تمنا کي ماري ڇڏيو مون
زندگي کي وساري ڇڏيو مون.
تو اڱڻ تي جڏهن پير پاتو.
ماڻهو – ماڻهو اُٿاري ڇڏيو مون.
جاڳ هاڻي ته قسمت جا تارا!
چنڊ کي ڀي سمهاري ڇڏيو مون.
بس اهو وقت ئي زندگي هو،
جيڪو توسان گذاري ڇڏيو مون.
تنهنجو نالو نه ايندو چپن تي،
تنهنجو کاتو ئي واري ڇڏيو مون.
اچ اکين جي پرن ساڻ اڏري،
دل جو پڃرو سنواري ڇڏيو مون.
مان ٻُڏي ويس ته پرواهه ناهي،
تنهنجو ٻيڙو ته تاري ڇڏيو مون.
زندگيءَ جي اڃايل نڙيءَ ۾،
موت جو زهر هاري ڇڏيو مون.
مُنهن ڏئي بحر جي مُشڪلن سان،
پيار کي پار اُڪاري ڇڏيو مون.
ٿي ’وفا‘! بي وفا سان نباهي،
نينهن نئين – سر اجاري ڇڏيو مون.