هَنجهه اڏري ويا، ڪنگَ اڏري ويا
تنهنجي چاهت جا سڀ رنگَ اُڏري ويا.
ايڏو مُنهنجن پرن منجهه پرواز هو،
مون سان گڏ ڪوڙڪيون وَنگ اڏري ويا،
صرف مِٽيءَ جو بوتو رهيو آن وڃي،
تو منجهان سڀ اکر انگَ اڏري ويا.
حسن ۽ عشق گڏجي اُهي بم هنيا،
ذات ۽ پات جا دنگَ اڏري ويا.
تون اڪيلو رهي هِت ڪندين ڇا ’وفا‘!
ساٿ اُڏري ويا، سنگَ اڏري ويا.