بدن مهراڻ وانگر، دل ڦليلي
اڃا سنڌي نه آهيان، سوچ ٻيلي!
جدا مون کان ۽ دنيا ساڻ شامل،
خدا کي مڃ نه ڪر رسوا سهيلي!
پرندن جي پٺيان، پيرين اگهاڙي،
هنئي ڏهه سال مون آهي گليلي.
ايئن قابو هان دولت جي هٿن ۾،
هجي جيئن شينهن جي چنبي ۾ ڇيلي.
هُجي فُٽ بال جيئن رانديگرن ۾،
ايئن مَردن ۾ عورت آ اڪيلي.
تڏهن انسان متوازن نه آهي،
دماغ آهي سياڻو، دل ڳهيلي.
’وفا‘! مقتل لڳي ٿي عصمتن جو،
اميرن ۽ وڏيرن جي حويلي!