جيسين جڳ ۾ جيئرا رهندا، تو مون جهڙا ماڻهو
محمل محمل ماڻهو هوندا، صحرا صحرا ماڻهو.
ڪچيءَ ڀت سان ٽيڪ ڏئي اي! رُئندڙ ڦوهه – جواني،
توکي ڪيڏا سور ڏئي ويا تنهنجا پنهنجا ماڻهو.
مون کي راڻو چوندا توکي منهنجي مومل،
تنهنجي منهنجي ڳوٺ جا آهن ڏاڍا چريا ماڻهو.
رُڃ سان ڪاٿي اُڃ لهي ٿي خشڪ چپن جي پيارا!
توسان ڪهڙا درد ونڊيندا، پاڇا پاڇا ماڻهو.
رُوپ جواني، اڻ – جهل جذبا، سانوڻ جون برساتيون،
پٿر پٿر ماڻهو آهن، تنها تنها ماڻهو!
مان سڀ ڪجهه سمجهان – ڄاڻان، تون ڀي ٻار نه آهين،
ڪيڏا بي حِس آهن تنهنجي، منهنجي گهر جا ماڻهو.
راتِ پکيڙي ڇڏيا آهن، تاج محل تي ڪاڪُل،
ڪارا ڪارا بُرقعا آهن، ڀورا ڀورا ماڻهو.
نيڻ شرابي، مست جوانيون، انگ انگ ۾ خوشبو،
ڪنهنجي ڪنهنجي ڀاڳ ۾ هوندا، اهڙا سهڻا ماڻهو.