دريا تي وَسن بادل، صحرا ۾ لڳن جهولا
ڪيڏيون نه ننڍيون سوچون، ڪيڏا نه وڏا ڀولا.
ڏاڙهن جي مٿان چوليون، چولين جي مٿان چولا،
ڏَسِ ڪيئن، دوائن جي بيمار ڪندا ڳولا.
شَههَ رڳَ جي قريب آهي هي سوچ عجيب آهي،
ادراڪ جا مونجهارا پُڻ ڇاڻ سندا رولا.
”ڪمدار! اسان واري بندوق ڀري اچجان،
سُهڻا ٿا وڃن ڪڏندا هرڻين جان ڪيون ٽولا.“
مون علم جي پٿر کي آ پيٽ سان چنبڙايو،
توکان نه مِلي ماني، مون کان نه کتا ڇولا!
ڪيئن پيٽ مداريءَ کي بازر ۾ وٺي آيو،
ڪيئن ميڙ ۾ ماڻهن جي بُک تي ٿا نچن ڀولا.
جو سونُ ’وفا‘! چمڪيو سورج جي شعاعن تي،
سو ٿي ويو صرافن ۾، ماسا ۽ رتيون، تولا!