ڪيستائين پيا جلون؟
هَلُ ته پڪنڪ تي هلون!
حادثن ۾ مِشنري –
زندگي ٿِڙيل ڪَلون.
هر حقيقت کان فرار،
يعني: فطرت کي جهَلون!
خُشڪ – سالين جو قسم!
صرف ڀَريون پيا ڍلون.
عشق آڏو، عقل ڀِتِ،
فيل سڀ سوچون، ٽلون.
ايئن مان پکڙيل ’وفا‘!
جيئن رستن تي کَلون.
شاعري
اوجاڳن جو انت
’اوجاڳن جو انت‘ غزل جي بادشاهه ’وفا‘ ناٿن شاهي جو شعري مجموعو آهي. وفا ناٿن شاهي سنڌي غزل جو خوبصورت شاعر آهي، ان ۾ ڪو به شڪ نه آهي. غزل ۾ سندس اظهار بيان، موضوع جي چونڊ ۽ تخيل جي پرواز ڏاڍي اُتاهين پد تي پهتل آهي. سندس شاعراڻي جذبن جي شهزادي ڏاڍي چنچل ۽ شوخ آهي.
هي ڪتاب 2006ع ۾ سنڌي ادبي بورڊ پاران ڇپايو ويو.
هي ڪتاب 2006ع ۾ سنڌي ادبي بورڊ پاران ڇپايو ويو.
- 4.5/5.0
- 2533
- 949
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- وفا ناٿن شاهي
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- ڇپائيندڙ پاران
- اَمُهَاڳُ
- نيازمند- صليب تي
- غزل جو ارتقائي سفر ۽ ان ۾ وفا ناٿن شاهيءَ جو حصو
- دل جو خيال
- وفا: درد، ديس ۽ دل جي ايمان جو شاعر
- شاعري
- حُسن جي بنده پروري آهي
- ظُلم ۽ ڪفر سان لڙائي آ
- ٿَڌِي ڪَرِ نه بُسري، ڪهاڙي نه ڪَٽِ
- هاڙهه هوندا، يا سيارا هوندا
- سِينڌ تُنهنجي جو لَٽي ويو آهي
- يا چهرن تي پردا وَرائي ڇڏيو
- تو جي مُرڪِي مُرڪِي منهنجا، رئندڙ چاڪَ چِڪايا هوندا
- رخسارن کي ڏاڙهون چئبو، اکيون ڀي پيمانا چئبا
- جيسين جڳ ۾ جيئرا رهندا، تو مون جهڙا ماڻهو
- ساري پاڙي جي سهيلي آهي
- مان ۽ اوسيئڙا، سائين!
- سنڌڙيءَ سُورَ اِلاهي ڙي!
- ڀيليو ڇو ٿا گاههُ ته ناهيان!
- ڪير مُئو تلوار کي ڇاهي
- سڄي جهان جا جهندا کڻي بلند هئا
- اکِ اکِ نيرُ وهائي دل ۾
- پَهڻُ سڏڪن سان پگهرائي ڇڏيوسين
- اکيون منهنجون ۽ تنهنجا چارا هئا
- ڳِٽي ڳِٽي سان مُنَوَر دَري دَري آهي
- ٽيڪي ٽيڪي تي ڏيئا ٻري ويا
- تڪڙي تڪڙي وکَ کڻي ٿي دنيا
- تڪڙي تڪڙي وکَ کڻي ٿي دنيا
- ڏَنَ – ڌُٻڻ ۾ پئي گَچي دنيا
- اَڌُ جوابن ۾، اَڌُ سوالن ۾
- ساري جڳ تي بار وفا!
- تون کڻي سون ٿي پوين هاڻي
- سُرخ جلوا ڏسي ڪنوار جا
- مون خود سان ٿي پيار ڪيو
- هر تمنا کي ماري ڇڏيو مون
- مون کي ٻوڙي نه تارجان هاڻي
- ڪو چينُ سزا وانگر
- جا به مون شاعري ڪئي آهي
- مان توکان ايترو مايوس آهيان
- ڪو سنگتي، ڪو يار نه آهي پنهنجو
- ڪجهه سوالن جيان، ڪجهه جوابن جيان
- زُلف ۽ رخسار ۾ دل لڳي ٿي ٿئي
- جسمَ شامي ڪبابن جيان
- پاڻ روئي، مون کي کِلائي پِي
- توکان وڇڙڻ محال آ پيارا
- ڪنهن جي نفرت جان، نه ڪنهن جي پيار جان
- آدمي آدميءَ جو پاس آهي
- موت جي ڊپ کان عبادت ٿو ڪيان
- ٽهڪي ٿو خون، باهه ٻري ٿي فرات ۾
- هر دل ۾ روشن پيار، مگر ڪو ڄاڻي
- ڪڏهن تنهنجون، ڪڏهن پنهنجون ٻڌائي
- ستم جهڙا ڪرم، افسوس آهي!
- خالي گلاس آهين
- حيرت ۾ بسر آهي
- چِتُ ائين آهه تنهنجي چَڪر ۾
- هر مڏيءَ جو مال هو
- ڪيستائين پيا جلون؟
- پو کڻي رسوا هئو
- هِت هُت پيار لڳين ٿو
- وات کي لغام آ
- هر طرف هڳاءُ هو
- وفا جي موٽ ۾ نفرت ملي آ
- جي هر دل ۾ تنهنجو ديرو آهي
- هَنجهه اڏري ويا، ڪنگَ اڏري ويا
- عشق جو اهڙو ٿو بحر و بَر مِلي
- حُسنُ ۽ ٽَڪن تي، ڇو !؟
- هر خريدار آ ڪارِ ۾
- حسن ۾ اهڙو ته ٽاڪوڙو پيو
- زندگي خانه بدوشيءَ جي ڇڏي
- ساههُ صدقو ڪيون، دل فدا ٿا ڪيون
- هر بدن ملبوس ڪاري ويس ۾
- وڏن کان بي ضمير هو
- سخت بي پرواهه ٿيندو ٿو وڃين
- جو اسان جي ضرُورتن ۾ هو
- ڪُوڙ ڪيئن موت کان بچي پيارا!
- عقل ٿيو، عشق جي خلاف آهي
- ساقي، بغير محفل ڳولي اُهي زمانا
- الفت اسير آهي
- تون ۽ منهنجي غريب خاني ۾!؟
- بيوفايون رڳو، بي وفا! پيو ڪرين!
- منهنجي چاهت جي خطا ڪانهي ڪا
- صرف دودُ ٿو لڳين
- پاڻ کي ڇو وڃين ٿو ڊاهيندو
- ها مرض هو، نه ڪي دوا هو ڪوئي
- سچُ نچڻ گهرجي
- پوک جيڪا به هاريءَ پچائي
- پوک جيڪا به هاريءَ پچائي
- آشتيءَ جي اياغَ جهڙو هو
- عرض ٿئي آخري صدائن ۾
- مَست اکين تي پيار ايندو ويو
- زير آهي يا بام آهي
- دِل کڻي در در رلائيندو رهيو
- اوڀاريون، لهواريون آهن
- رزاق تون، ڪمايان مان،
- ظلم کي نارَوا نٿو سمجهين
- تُنهنجي چهري تان جو نقاب لٿو
- اڪيلو پيو برف وانگر ڳرين ٿو
- هُن کي هر هر مون آزمايو هو
- لڇڻن کان انڪاري هو
- سختين ۾ هر سچو آهي،
- عشق مجازي
- ويهِي ڪَلَرَ جيئن منهنجي پاڙ ۾
- دريا تي وَسن بادل، صحرا ۾ لڳن جهولا
- ڪوئي جلوو، نه ”طور“ حاصل آ
- جو به سيٽ ٿي ويو
- بحث ئي فضول آهي
- ڀرئي ڀنڀور مان هڪڙو پنهل ڏي
- هر اشارو سلام جهڙو آ
- نه پهتو ڪو به سِنڌڙيءَ جي سَڏن تي،
- جو به دولت سان وير ٿو چاهي
- صرف نعرن جا ٿا ٺڪاوَ ٿين
- مٺا! توسان ملڻ مشڪل لڳي ٿو
- زندگي ۽ سڪون! ڇا؟ ڇا؟ ڇا؟
- جو پيٽ وجهي کاريو
- خاص، مُسلط عامن تي
- رقص ۾ سڳي وفا
- ڪَنول پاڻي ۾، خُشڪيءَ تي گلاب آ
- پيار – پريت جون سر نه ٿيون چوٽيون
- پيٽ ته پنهنجو، مال پرائو
- مِٺي زندگي يا ڪَڙي زندگي
- جنهن ۾ انسانيت جو دَمُ ناهي
- ڪو به سجدو، سجود ڪونهي ڪو
- عالمي امن جو بهانو آ
- دست آهي نه دستگيري آ
- آسماني ڪتاب ۾ آهي
- حالانڪه ڦڙي آهي
- منهنجي چاهت کان انحرافي آ
- تُنهنجو جنون آهي
- نظريو ۽ اصول پئسو آ
- سَچُ سوچڻ ڪُفر ۽ اَلحاد ڙي!
- جوڙ مِليا، بي جوڙن وانگر
- سڀ ڪو تنهنجي يارن وانگر
- ڦَٽڪي تي ڦَٽڪو ٿئي
- جيسين هو مهمان رهيو
- لوڪ لتاڙي آيو آهيان
- ائين دل ۾ سندس هورا ۽ کورا
- پَڙَ ٿا پون اميرن تي
- آيت دليل آهي
- ڪا خطا، ۽ نه ڪو قصور آهي
- هر شيءِ جي تجارت آ
- پيار جا ڳيچ ڳايون هَلي
- سندءِ تدبير هان، تقدير ناهيان
- ٽيڙو يا ڪَتي آهين
- ساٿَ – سرواڻ ضروري آهي
- نَرُ هوءِ کڻي مادي
- صليبون سجايون پيا
- زر جي ڏس، جادوگِري
- ’وفا ۽ بيوفا‘!؟ هي ڇا چيو ٿئي
- زمينن، آسمانن ۾
- هَنيهءِ اهڙي ڪَڇي قُربن جي ڪاني
- هونءَ ته هر لب تي تنهنجو نالو هو
- فقط ميلاپ جو مظهر هي دسترخوان آ پيارا!
- اسان خود کي ته ماريندا رهياسين
- کڙڪيون ئي کڙڪيون ديوار ۾
- جِسم گندو آ، روح گندو آ
- ڪُوڙن تي ڪَرمُ ڇا لئه!
- قهر جو ماڻهو هيو
- گرم ڌنڌو آ، سرد ٿاڻو آ
- چادر، چوديواري معنيٰ؟
- ڦٽيل ڦاڙهو، ڦاڙهي آهي
- زاهد جنت واري آهي
- ڪاڻن جي هٿ ڏَنڊي آهي
- نه آفاق اک ۾، نه فطرت عقابي
- غربت: انگ اگهاڙي آهي
- ساٿي! منهنجو ساٿ نه ڇڏجان
- شاهد سُوريون، گهاڻا آهن
- نظرن سان پامال نه ڪر
- اڀياس ڦِرِي ويو آ
- ڏيو اختيار مون کي
- دريا رهي ٿو تارِ، غمِ روزگار جو
- سڀ پيار ڪرڻ وارا
- احسان ڪري ڇڏ اڄ
- هوءَ جڏهن روبرو وري ٿي وئي
- تڏي تان اٿاري
- بدن مهراڻ وانگر، دل ڦليلي
- روئي ڏس تنهائيءَ ۾
- جيئن لوهه تپايو ويو
- رُخ ڏيڻ کان پو، بي رخي ڇاجي!
- چَپ خشڪ، نيڻ آلا
- هر نظر تي نه اعتبار ڪجان
- توڏي اوندهه ۾ نهاري نه سگهيس
- ڀورن تي ڀال ٿي ويا
- سچُ مٿاهون ڪرڻو پوندو
- منهنجو مرڻ لکيل ئي نه آ ڪنهن ڪتاب ۾
- دل اهڙي ڀري آهي
- اُڻ تُڻ ۾ غور آهي
- ڪيريا ڪوٽ اسان
- مِٽي به شفا تنهنجي
- هر وقتُ وساري ڇڏ
- پُورَ جاڳي پيا
- صرف شادي نباهه سمجهيو ويو
- توهان جو من ٽهي ويو
- چاهت جو اعلان نه ٿيءُ
- هُن رلائي ڇڏيو
- محروم لڳو پيو آن
- گل ٿي، خار نه ٿِي
- آيو ڪو ”سِر – گهور“ وفا!
- ڪنهن جو خيال ڪونهي
- گُل گُل گواهه آهي
- اڄ اچانڪ نچي پيو آهين
- ڪو بي نقاب ٿيندو
- دُشمنن جو هراس لاهي ڇڏ
- نڪا نفرت وڻي ڪنهن کي
- ڏاڏي آدم کان عيبدار آهيون
- وصل جا پُور سوايا ٿي ويا
- نيڪي به بَدي آهي
- سارو عالم غلام تنهنجو آ
- پَن ڇڻيءَ ۾ به ٽڙيل چمن آ
- پيار ڏيون ٿا، پيار گهرون ٿا
- حُسن معيار تي لهي آيو
- ايترو توکي چاهبو هاڻي
- حسرتن تي جوانيون آهن
- زلفن سان پرچائي ڇڏيو مون کي
- تنهنجي چاهت کي ڪير مُنهن ڏيندو
- موت جو ئي چِٺو مِلي مون کي
- مئڪدي جو جام آهين، ڪيترو بدنام آهين
- دل تي ڳوڙها وسائڻ ڇڏيو
- ڪجهه اهتمام ٿي ويون
- هَوس جو خبطُ آهي، پيار ڪونهي
- وصل جا آسرا نه ڏي مون کي
- هر رات آهه ظلم جي، هر ڏينهن قهر جو
- اک کڻي ٿو، نه اک جهڪائي ٿو
- نه ڪوئي گل نه ڪوئي خار ڇاهي
- اکين کي شام ڏي، دل کي سحر ڏي
- سونهن جي سرور سان
- ابتدا ڳولي، انتها ڳولي
- ايڏو هيڻو نه حال ڪر منهنجو
- گُهٽ ٻوساٽ مان پتو ٿو پوي
- تنهنجي نفرت ۽ پيار ۾ ناهيان
- دل ڏئي، دل وٺي نه پيار ڪبو
- پيار ڪنهن سان ڪرين، وفا ڪنهن سان
- اهو حال آهي سوا تنهنجي هاڻي
- هار امر آ، جيت امر آ
- جي تنهنجي پيار کان آجا رهون ها
- اکين مان انتظار ڪڍي ڇڏ ته مان اچان
- تنهنجو پيار جي مون لئه دريا ٿئي ها
- پاتڻي! يار!! تنهنجو سهارو کپي
- احساس توکي پيار جو اهڙو ڏياريو
- عشق جي آرزو ٿيڻ چاهي
- ڪا به شيءِ ناهي جا فنا آهي
- ڪو جفا تي نه وفا تي ڏک آ
- ايڏو بي ربط ٺاهه ڪيئن ٿيندو
- رنگ اڇلائيندي هوليءَ ۾ ڪِري پيو آهي
- نه ڪو وصال گوارا، نه انتظار هتي
- زنگ آلود هر صليب آهي
- نرم هو، سخت ٿي چڪوآهي
- دلين ۾ کوٽ، نگاهن ۾ رقصِ پيار ڏسو
- اکين جي ڀي نه ٿيندو هو، ٿي دلربا ويو
هَلُ ته پڪنڪ تي هلون!
حادثن ۾ مِشنري –
زندگي ٿِڙيل ڪَلون.
هر حقيقت کان فرار،
يعني: فطرت کي جهَلون!
خُشڪ – سالين جو قسم!
صرف ڀَريون پيا ڍلون.
عشق آڏو، عقل ڀِتِ،
فيل سڀ سوچون، ٽلون.
ايئن مان پکڙيل ’وفا‘!
جيئن رستن تي کَلون.