سڄي جهان جا جهندا کڻي بلند هئا
مگر صلب تي تنهنجا نيازمند هئا!
هڻي ويو هو نڙيءَ ۾ ڪو چَڪُ ننڊ پئي،
اکيون کُليون ته ڏٺم دوستيءَ جا ڏند هئا!
سگهيس ڇڏائي نه ڪنڊن کان پنهنجي دامن کي،
گُلن جا رنگ مون کي ڪاٿي ناپسند هئا.
اسان جو عشق ته چريو هو، ٿي ويو برباد،
اوهان جي حُسن جا جلوا ته هوشمند هئا.
ڪيائون دشمني، پر دوستي جي پردي ۾،
عجيب قسم جا يارن جا ڦير – ڦند هئا.
سمورو شهر رُنو ٿي اُداس سانوڻ جان،
نِبارُ(1) لڙڪ انهن ۾ ’وفا‘! ڪي چند هئا!
(1) نِبار: خالص، نج