پيٽ ته پنهنجو، مال پرائو
وات نه ساڙيو، ٺاري کائو.
نَنهن کان چوٽيءَ تائين ڪُنئرو،
اهڙو، جهڙو مکڻ ڳائو.
هر هيڻي لئه، هر هڪ ڏاڍو،
آهي مُلڪ جو چوٿون پائو.
لُڙڪ جڏهن پيرن تي ڪِريا،
هُن جي وات مان نڪتي ”هائو“.
دل جي پيرن منجهه چُڀي پيو،
ڀَڳل اکِ جو ٽٽل ڪائو!
هُن جي آڏو ذڪر ’وفا‘ جو،
ڳائي ماس اڳيان جيئن ٻائو.