ويهِي ڪَلَرَ جيئن منهنجي پاڙ ۾
هاڻ ڪنهن ٻُوٽي جي آهين تاڙ ۾؟
صرف ڪَمُ ناهي هٿوڙين جوصرافَ!
فن به گهرجي زيورن جي گهاڙ ۾.
جهوپڙيءَ ۾ جسم سوچيندو رهيو،
روحُ بُل کائي ڪِريو چو – ماڙ ۾.
ذات پنهنجيءَ ۾ چتائي جو ڏٺم،
منهنجو خنجر زن هو منهنجي آڙ ۾.
آخرش آب و هوا ثابت ڪيو،
فرق جيڪو آ، اُتر ۽ لاڙ ۾.
نڪُ ۽ ڪَنَ ڪير ٽوپائي’وفا‘!
سون ۽ چاندي وڃي پَئي ڀاڙ ۾.