ٽهڪي ٿو خون، باهه ٻري ٿي فرات ۾
آهي اڃا حُسين ڪوئي مُشڪلات ۾.
سوڀُن کي سِر ڏيڻ جي ضرورت نه ٿي رهي،
اهڙي ته جيت آهي محبت جي مات ۾.
اِنسانيت جو ڪير اُتي مُنهن مَٿي ڪندو،
وَنڊجِي وڃي ٿو پيا جتي ذات پات ۾.
اوُنداهين جي انڌ مان محسوس ٿو ٿئي،
شايد ڪڏهن ملي نه سگهون ”چنڊ – رات“ ۾.
هر روح جي رهاڻ آ پٿر جي مُورتي،
مشۡل رهي يقين خدا! تنهنجي ذات ۾.
ڪجهه وقت لئه ٿي گردشِ دوران بيهي رهي،
ڪيڏو سڪون آهه ’وفا‘! آپگهات ۾.