تون ۽ منهنجي غريب خاني ۾!؟
ڪنهن زماني جي ڪنهن زماني ۾
بيوفا هو، مگر حَسين هُيو،
ڪجهه حقيقت هئي فساني ۾.
برق ڇا، موت ڀي قبول آهي،
توسان گڏ تنهنجي آشياني ۾.
ظلم مظلوميت تي ڏينهن ڏِٺي،
قهر قدرت جي ڪارخاني ۾!
منهنجي مظلوميت لِڪل آهي،
منهنجي انداز باغياني ۾.
جو ويو سو ’وفا‘! ٿو اڄ موٽي،
ڇا هيو تنهنجي آستاني ۾!؟