تو جي مُرڪِي مُرڪِي منهنجا، رئندڙ چاڪَ چِڪايا هوندا
روئي روئي مون ڀي تنهنجا، دل تي پاند پُسايا هوندا.
لڙڪن جو هر واهه ته ڏيئي بُل ٽپي ويو آهين ليڪن،
هاڻي تنهنجي وک وک سامهون، ساگر سَرسُ سوايا هوندا.
سُهڻا! تنهنجي سينڌ جي سامهون، پيارا تنهنجي سينڌ جي سڏ تي،
ڪوڙين ڪنڌ جهُڪي ويا هوندا، لکن ڪنڌَ ڪپايا هوندا.
تنهنجا ويڙهه ڏٺا جي هوندا، منهنجي هٿ ۾ منهنجي يارن،
تو به ته ساهيڙين جي سامهون، پنهنجا وارَ سُڪايا هوندا.
پنهنجي سورهين سالگرهه تي، توکي ڪهڙي گهُرج ’وفا‘ جي،
تووٽ لک مون جهڙا ايندا، لک مون پارا آيا هوندا.