ڪا به شيءِ ناهي جا فنا آهي
ڇو ته مادي کي پي بقا آهي.
ڪربلا ۾ ته ڪنهن به ڪو نه ڏٺو،
ڪيئن مڃون هر جڳهه خدا آهي.
تنهنجو صحرا – بدن ڪٿي ٻڌندو،
منهنجي لڙڪن ڀري صدا آهي.
جيڪڏهن پيار جي نظر سان ڏسون،
حُسن هر درد جي دوا آهي.
ٿي ويو دنگ هر حَسين ڏسي،
ڇا سندس ناز ۽ ادا آهي.
ظلم، مسندنشين هر پاسي،
عدل، انصاف بي نوا آهي.
آهه تخليق هڪ ئي خالق جي،
شاهه آهي، کڻي گدا آهي.
هونءَ ته چڳ ريشمي ڪَڪَر آهي،
پر جي بگڙي ته ڄڻ بلا آهي.
سچ هن دور ناشناسيءَ ۾،
جيئن خدا آهي، تيئن ’وفا‘ آهي.