ائين دل ۾ سندس هورا ۽ کورا
ڀُليل جئن شهر ۾ واهڻ جا ڇورا.
ائين مون کي ڪٽيو منهنجي اصولن،
هَٿوڙن سان ڪُٽن جيئن لوههُ لورا.
ڀريندو پنهنجي پنهنجي قبر هر ڪو،
نه ڪنهن رشتي ۾ رک ايمان ڀورا.
وفادارن مٿان اِلزام ايندو،
نه لُڏ سڀ سان محبت جا هِندورا.
بدن کي مئڪدو ئي چئي سگهون ٿا،
جڏهن اکيون سندس آهن ڪٽورا.
نه کِليو گُل ڪنول جو، روئي روئي-
ڀري ڇڏيم سڀئي ڍنڍون ۽ ڍورا.
نَشن ۾ چپ وَتن ٿِڙندا ڳلن تي،
اکيون تنهنجو شرابن جا ڪٽورا.
زمانو صرف ڪم جو يار آهي،
مگر تنهنجا اسان عاشق ۽ گهورا.
ڪري پٿرن سان جذباتي ڪچهريون،
ڪري ڇڏيائين بُت شيشي جو، ڀورا.
مون کي تڪليف جي سوريءَ تي چاڙهي،
لُڏي ٿو پاڻ پيو سُک جا هِندورا.
ڊڄن سُورين، صليبن تي چڙهڻ کان،
’وفا‘! عاشق ڪٿي اهڙا سدورا.