ڀيليو ڇو ٿا گاههُ ته ناهيان!
نرم سهي، بي ساهه ته ناهيان.
ايڏو ڇو ٿا ڇرڪو مون کان،
دوزخ جو آڙاهه ته ناهيان.
نيٺ خطا ٿي ويندي مون کان،
آدم هان، الله ته ناهيان،
قيد ٿيان سوني پڃري ۾!
لوڀيءَ جو ويساهه ته ناهيان.
ڇو ٿا مون کي ڦاسيءَ چاڙهيو،
ايڏو حق – آگاهه ته ناهيان.
منهنجو مذهب پيار، محبت،
ڏسجو: مان گمراهه ته ناهيان!؟
آکيرن مان ساسي ٽاهيان،
مان ماريءَ جو ٽاهه ته ناهيان.
نوٽن تي ڪيئن نينهن نچايان،
مان نچڻيءَ جو چاهه ته ناهيان.
ڪيئن آباد ڪيان ٿر، ڪاڇو،
آءٌ ’وفا‘! درياهه ته ناهيان.