کڙڪيون ئي کڙڪيون ديوار ۾
گهر ۾ هوندي پئي لڳو بازار ۾.
ٽائرن هيٺان چچرجي ويا حواس،
حسن پيدل، عشق آهي ڪار ۾.
تنهن ڪري هٿيار اُڇلي ٿو ڇڏيان،
جيت منهنجي آهه منهنجيءَ هار ۾.
دل جي اکين تان جڏهن کوپا لٿا،
ڪجهه جو ڪجهه آيو نظر بازار ۾.
ڪيئن کُڙڪايان عدالت جا ڪڙا؟
عدل جي اميد ۽ سرڪار ۾!
ڪيترو تون ڪَم عقل آهين ’وفا‘!
يارُ پيو ڳولين چِتا جي ڇار ۾.