اکيون منهنجون ۽ تنهنجا چارا هئا
سفر ۾ اِهي ئي نظارا هئا.
ڇو ٻيڙيءَ کي چاڙهي ڇڏيئه سِيرتي،
جڏهن تنهنجي وس ۾ ڪنارا هئا.
ٻيا ڀي ته ٻُوڙا هئا جهنگ ۾،
رڳو ڇو اَڪن تي ئي پارا هئا!
ويا دل جي چشمي ڏي ڳوڙها لڙي،
اکين جا سڀئي کوههَ کارا هئا.
جڏهن تنهنجي چوٽيءَ مٿي ڪَرُ کنيو،
نه جوڳي هئا ۽ نه ڍارا هئا.
ٻُڏي وئي جو ڪشتي ته ظاهر ٿيو،
’وفا‘! ڪُن ۾ ڀي ڪنارا هئا.